تپه سراب به صورت برجستگي كوچكي در حاشيه شرقي شهر كرمانشاه، در داخل زمين هاي زراعي روستاي «ده پهن» قرار دارد. اين محوطه تاريخي در سال 1969 م توسط «رابرت بريدوود» شناسايي و در همان سال توسط وي مورد كاوش قرار گرفت. در نتيجه كاوش در اين محوطه، سكونت گاه هاي مدوري شناسايي شد كه كف آنها از سطح زمين هاي اطراف پايين تر بود. سقف اين سكونت گاه ها از ني و گل بود.
مطالعات انجام شده بر روي بقاياي استخوان هاي حيواناتي كه از آنها براي مصرف غذايي استفاده شده بود، نشان مي دهد در اين تپه اجتماع كوچكي در تمام طول سال اقامت داشتند. علاوه بر معماري، تعدادي ابزار سنگي، مهره، ظروف سنگي، دست بندهاي سنگي، وسايل ساده آشپزخانه اي، ميخ هاي گلي، توپي ها، گلوله هاي و ديسك هاي گلي و پيكره هاي حيواني و انساني شناسايي شد. از اين محوطه، در مجموع 797 پيكره حيواني شامل سگ، خوك، گراز، بز و گوسفند به دست آمده است.
از مجموعه 650 پيكره هاي انساني به دست آمده، تعداد هجده عدد آن پيكرك مرد و بقيه پيكرك زن هستند. مشهورترين پيكرك انساني به دست آمده از اين تپه ، پيكرك مشهور به « ونوس سراب» است كه شهرت جهاني دارد و در موزه ايران باستان نگه داري مي شود. اين پيكرك زني را نشان مي دهد كه نشسته و پاهاي خود را دراز كرده است. در ساخت اين پيكرك، هنرمند از روش مدل گيري بهره جسته است. در ميان پيكرك هاي حيواني نيز پيكرك «گراز وحشي» در نوع خود بي همتا است.
از تپه سراب مقدار زيادي قطعات ظروف سفالي به دست آمده است كه به سه گروه تقسيم مي شوند: سفال با نقش بچه قورباغه، سفال هندسي، سفال با نقوش خطي.
از آنجا كه تعداد قابل توجهي از بقاياي استخوان حيوانات متعلق به بز است، كاوش گران معتقدند ساكنان سراب، بز را اهلي كرده اند. تاريخ آثار به دست آمده از اين تپه را بين هشت تا نه هزار سال پيش مي دانند. آزمايشات كربن 14 نيز تا حدودي تاريخ پيشنهادي را تأييد مي كند.