غار دو اشكفت در شمال شهر كرمانشاه، در دامنه كوه ميوله درنزديكي طاق بستان است وكهنترين بقاياي سكونت انسان در شهر كرمانشاه‌است. با توجه به مطالعاتباستان شناسي انجام شده اين غار در دوران پارينه سنگي مياني ( بين حدود 120 تا 40 هزار سال پيش) مورد سكونت انسان (احتمالاً نئاندرتالها) بوده‌است. ابزارهاي سنگي يافت شده در اين مكان مربوط به صنعت موستري زاگرساست. براي ساخت ابزارها هم از رخنمونهاي سنگ راديو لاريت اطراف غار و هماز سنگهاي چخماق گاكيه استفاده شده‌است.علاوه بر دو اشكفت، آثار سكونتانسان‌هاي پارينه سنگي در چند غار و پناهگاه ديگر در شمال كرمانشاه يافتشده است. نزديكترين آنها به دو اشكفت پناهگاه ورواسي است كه بوسيله باستانشناس آمريكايي بروس هو كاوش شد. همچنين وي غار قبه در تنگ كنشت را نيزحفاري كرده است.
. اين مكان باستاني – شامل دو غار مجاور هم – دردامنه جنوبي كوه «ميوله»، در ارتفاع حدود سيصد متري از دشت و مشرف بر پارككوهستان قرار دارد. با توجه به مطالعات باستان شناسي انجام يافته، يكي ازاين دو غار (غار شرقي)، در دوره پارينه سنگي مياني محل سكونت موقت يا فصليگروه هاي شكارورز ساكن منطقه بود. اين گروه هاي شكارچي كه احتمالاً از نوعنئاندرتال بودند با توجه به مزاياي مختلف اين مكان از جمله وجود چشمه آبدايمي در كنار غار، چشم انداز مناسب دهانه آن به دست و دسترسي نسبتاً آسانبه ارتفاعات بالاتر، به طور متوالي از اين غار استفاده كرده اند. همچنينوجود يك برون زد زمين شناسي از جنس راديو لاريت در نزديك غار، امكان ساختابزار سنگي را در محل فراهم مي كرده است. به طوري كه اكثر ابزارهاي سنگييافت شده در محل، از اين نوع سنگ ساخته شه است. علاوه بر اين منابع سنگداخل دشت نيز استفاده مي كردند. براي مثال منابع سنگ تپه هاي «گاكيه» درشرق كرمانشاه كه حدود دوازده كيلومتر با غار فاصله دارد، در ميان مجموعهاي يافت شده وجود دارد. ابزارهاي يافت شده در دو اشكفت اغلب از نوعخراشنده جانبي و ساير ابزارها مربوط به صنعت موستري زاگرس هستند كه بيندويست و پنجاه تا حدود چهل هزار سال پيش ساخت آنها در زاگرس رواج داشتهاست. آثاري از دوره پارينه سنگي مياني در ساير غارهاي منطقه مثل غار «قبه» و پناهگاه صخره اي و رواسي در تنگه كنشت و چندين غار ديگر در بيستون نيزيافت شده است. مطالعات انجام شده در مكان هاي پارينه سنگي مياني كرمانشاهنشان مي دهد كه ساكنان اين غارها بيشتر به شكار بز كوهي، ميش وحشي، گورخرو اسب وحشي مي پرداختند. البته حيوانات ديگر مثل مارال، گاو وحشي، غزال وگراز نيز شكار مي شدند.
اين مكان باستاني – شامل دو غار مجاور هم – در دامنه جنوبي كوه «ميوله»، در ارتفاع حدود سيصد متري از دشت و مشرف بر پارك كوهستان قراردارد. با توجه به مطالعات باستان شناسي انجام يافته، يكي از اين دو غار (غار شرقي)، در دوره پارينه سنگي مياني محل سكونت موقت يا فصلي گروه هايشكارورز ساكن منطقه بود. اين گروه هاي شكارچي كه احتمالاً از نوعنئاندرتال بودند با توجه به مزاياي مختلف اين مكان از جمله وجود چشمه آبدايمي در كنار غار، چشم انداز مناسب دهانه آن به دست و دسترسي نسبتاً آسانبه ارتفاعات بالاتر، به طور متوالي از اين غار استفاده كرده اند. همچنينوجود يك برون زد زمين شناسي از جنس راديو لاريت در نزديك غار، امكان ساختابزار سنگي را در محل فراهم مي كرده است. به طوري كه اكثر ابزارهاي سنگييافت شده در محل، از اين نوع سنگ ساخته شه است. علاوه بر اين از منابع سنگداخل دشت نيز استفاده مي كردند. براي مثال منابع سنگ تپه هاي «گاكيه» درشرق كرمانشاه كه حدود دوازده كيلومتر با غار فاصله دارد، در ميان مجموعههاي يافت شده وجود دارد. ابزارهاي يافت شده در دو اشكفت اغلب از نوعخراشنده جانبي و ساير ابزارها مربوط به صنعت موستري زاگرس هستند كه بيندويست و پنجاه تا حدود چهل هزار سال پيش ساخت آنها در زاگرس رواج داشتهاست. آثاري از دوره پارينه سنگي مياني در ساير غارهاي منطقه مثل غار «قبه» و پناهگاه صخره اي و رواسي در تنگه كنشت و چندين غار ديگر در بيستون نيزيافت شده است. مطالعات انجام شده در مكان هاي پارينه سنگي مياني كرمانشاهنشان مي دهد كه ساكنان اين غارها بيشتر به شكار بز كوهي، ميش وحشي، گورخرو اسب وحشي مي پرداختند. البته حيوانات ديگر مثل مارال، گاو وحشي، غزال وگراز نيز شكار مي شدند